Butterfly- Jungkook

Elo ziomeczki, mam dala was kolejny scenariusz mojego autorstwa, który napisałam dzisiaj. Część tego scenariusza jest wzięta z życia prywatnego, ale tylko część, która zainspirowała mnie do napisania tego. Mam nadzieję, że wpadnie w wasze gusta .

edit: poprawiła moją gramatykę,przynajmniej tak mi się wydaje. mam nadzieję, że teraz jest lepiej.

                                                                                                                                              I HOPE YOU LIKE IT 

Butterfly 

Stałaś pod klasą czekając na nadchodzącą lekcje, kiedy nagle poczułaś na swoich plecach silny uścisk. Nie wiedziałaś, kto to był, lecz po chwili spostrzegłaś swoją przyjaciółkę.

- _____ wiesz, co? – powiedziała podekscytowana.

- Nie, nie wiem. O co ci chodzi.? – zapytałaś czekając na odpowiedź.

- Masz cichego wielbiciela  – zaczęła piszczeć i podskakiwać.

-Co? Gdzie? Ja? Kiedy? – zadawałaś kolejno pytania.

- Znasz tego…. Mmm Jungkooka z II liceum?

- Nie za bardzo. A co? – zapytałaś zdezorientowana

- To on. Nie wiem czy to do końca prawda, ale chyba tak, bo V wyleciał wczoraj na korytarz krzycząc coś, że Jungkook się w tobie zakochał.

- Czy jemu do końca odwaliło?

- Nie wiem – powiedziała, po czym weszłyście do klasy na lekcje.

Kompletnie nie wiedziałaś, kto to jest. Nie znałaś zbyt wielu osób ze szkoły a tym bardziej ze starszych klas. V czy J- hopa kojarzyłaś, bo ich nie dało się nie znać. Natomiast Jungkookie był to cichy, uroczy chłopak, który nie lubił się wychylać po za swoją „barierę ochronną”. Dobrze się uczył, każdy nauczyciel go lubił a w gronie znajomych był traktowany jak członek rodziny, choć pomimo tego nie zdradzał im swoich tajemnic.

Poprzedniego dnia.

Rozmawiałaś ze swoimi znajomymi nie wiedząc, że za rogiem stoi Jungkookie nie mogąc oderwać od ciebie swoich pięknych oczu. Właśnie w ten sposób zdemaskował się, nawet o tym nie wiedząc.

- Ciastek, na co tak patrzysz? – zagadnął go jego kumpel.

-, Co? J….a? Nie, na nic. Tak tylko sobie stoję i tyle - tłumaczył się Jungkook.

- Na pewno? Coś ci nie wierzę. Wiesz?-  powiedział z niedowierzaniem i spojrzał się w twoją stronę. I właśnie w tym momencie zrozumiał, w co się tak wpatrywał a raczej, w kogo. Wiedział, że podoba mu się jakaś dziewczyna, bo nikogo oprócz was nie było przy klasie. Hobi, chciał mu jakoś doradzić, ale żeby do tego doszło Kookie musiał mu się przyznać.

- Jungkookie, przyznaj się, która ci się tak bardzo podoba.? – zapytał promiennym głosem.

- To …… znaczy.- zarumienił się- Jest taka jedna, ale…- powiedział nieśmiało drapać się po karku.- Mogę ci powiedzieć?

-  Żartujesz sobie ze mnie? Znamy się od piaskownicy i ty się jeszcze mnie pytasz o takie rzeczy?- powiedział nieco zdziwiony.

- Mianhe, Po prostu nie chce, żeby ktoś się dowiedział.- rzucił już zaczerwieniony do granic możliwości.

- I się nie dowie. Przecież ja nikomu nie powiem. Jestem twoim przyjacielem. Co nie?

- No dobra. Niech ci będzie.- powiedział wzdychając lekko.

Pociągnął chłopaka za nadgarstek i pokazał palcem na ciebie śmiejącą się w niebogłosy. Hobi tylko się tobie lepiej przyjrzał, nic nie mówiąc, lecz po chwili spojrzał się na swojego przyjaciela.

- Kookie, jak długo ona ci się podoba?- zapytał

- YYYmmmm jakieś 4 miesiące. A co?- odpowiedział zastanawiając się przy tym.

- 4 miesiące.? To, co ty tu jeszcze robisz? Nie powinieneś do niej zagadać, czy coś?

-, Ale, ja to nie ty. Jak ja mam to niby zrobić? Podejść powiedzieć „ Cześć podobasz mi się.?”. – powiedział z lekką ironią w głosie.

- No na przykład.- powiedział nie widząc w tym nic dziwnego.

- Hobi lepiej daj sobie z tym spokój. Oke?- rzucił i wyminął go.

-, Ale, dlaczego? Kookie musisz w końcu się przełamać i zagadać do jakiejś dziewczyny. – powiedział doganiając go.

- Nie i koniec.- uciął krótko Ciastek.

Na jego szczęście lub nieszczęście wszystko słyszał V – szkolny Alien, ale pomimo tego wszyscy go lubili. Alien jak to Alien nie wiedział, co ma z tym zrobić, więc wybiegł na główny korytarz i zaczął krzyczeć, „ Jungkook kocha się w _____”. Wykrzykiwał to biegając po całej szkole. Dziwne było jedynie to, że ty tego nie słyszałaś. Kiedy Jungkookie się o tym dowiedział był załamany, bo nie wiedział, co ma w ogóle ze sobą wtedy zrobić? Nawet nie chciał wychodzić z klasy, ale niestety musiał. Ty natomiast szybko wysyłasz z niej i przyspieszyłaś kroku, bo miałaś strasznie dużo nauki. Nie pożegnałaś się nawet ze swoimi przyjaciółkami. Szybko dotarłaś do domu, zjadłaś obiad i od razu wzięłaś się za naukę nie włączając nawet telefonu.

Po skończonej lekcji wyszłaś wraz ze swoją przyjaciółką na korytarz, żeby ci to wszystko wyjaśniła jakoś po ludzku. Kiedy już wszystko wiedziałaś od początku do końca byłaś lekko zdziwiona, ale podobało ci się to, że jednak ktoś cię zauważył w tym tłumie pustych lalek. Jak już wiedziałaś, który to chłopak delikatnie uśmiechnęłaś się pod nosem, bo uznałaś, że jest naprawdę słodziutki. Oczywiście nie podchodziłaś do niego, bo nie chciałaś go przestraszyć. Z tego, co zauważyłaś i usłyszałaś to on nie był zbyt śmiały i chętny do rozmowy, więc nie chciałaś w jakikolwiek sposób na niego naskakiwać. Wolałaś spytać się jego kolegów, tylko nie wiedziałaś, jak, ponieważ wszędzie z nimi chodził.

Kilka dni później.

Przez cały ten czas myślałaś na tym, co masz zrobić w sprawie Jungkooka. Nie wiedziałaś jak masz do niego zagadać. Chciałaś to zrobić wtedy, kiedy przyłapałaś go na spoglądaniu na ciebie. Złapałaś nawet z nim kontakt wzrokowy, ale to chyba na jakieś 3 sekundy, bo szybko spuścił speszony wzrok i poszedł w przeciwnym kierunku. Uznałaś to za takie mega słodziusie, że mógłby cię zasłodzić na śmierć. W ostateczności chciałaś pójść do jego kolegów, tylko musiałaś znaleźć odpowiedni moment. Kiedy w końcu natrafiłaś na taką okazję podeszłaś do Nadziejki i zaczepiłaś go trochę niepewni.

- Hej… Hobi.

- Hej _____.- wyszczerzył się

- Skąd znasz moje imię?- zapytałaś naprawdę zdziwiona.

- AAaaaaa no wiesz….. Tak jakoś.- tłumaczył się.

- Dobra grubsza z tym. Wiesz może, dlaczego Jungkook się tak dziwnie zachowuje, no i jeszcze ta akcja z Alienem.?

- Może wiem, a może nie wiem. Musisz się spytać Ciastka.- powiedział kręcąc oczyma.

- No, ale Hobiiiiiiiii!!!!!!!! Proszę…..- zrobiłaś aegyo.

- Nie ma żadnego, ALE. Pogadasz z nim albo się niczego nie dowiesz. – powiedział intrygująco i wyminął cię.

- Dzięki za pomoc.- powiedziałaś do siebie, ponieważ chłopaka już nie było.

Wróciłaś do swoich przyjaciółek nieco zasmucona tym, co powiedział Hobi.

- On mi nie chce niczego powiedzieć.- Powiedziałaś.

-, Ale co konkretnie, co ci powiedział?- zapytała cię _______(imię przyjaciółki)

-To, że mam się go sama zapyta.- odparłaś, po czym opadłaś na ławkę w parku przy szkole.

- Tym to ja się zajmę osobiście. – powiedziała zacierając ręce.

- O nie!!!- krzyknęłaś.- Ty się w to nie mieszaj, bo znając życie to będzie mnie unikał jeszcze bardziej.- odparłaś nieco spokojniej.

- No, ale musimy się jakoś tego dowiedzieć.

- Tak, ale na pewno nie tak jak ty chcesz.

- Tyle, że ty nawet nie wiesz, co chce zrobić.- powiedziała oburzona,

- Nie, i nie chce wiedzieć.- powiedziałaś i weszłaś do szkoły.

Na długiej przerwie miałaś porozmawiać z Kookiem. Chciałaś zaczekać na niego przed klasą i po prostu go o to zapytać. Niby takie proste, ale nie do końca. Był jeden problem, raczej dwa. A były nimi twoje przyjaciółki, którym w każdym momencie może przyjść coś głupiego do głowy. Na przykład naskoczą na niego ze stertą pytań i go wystraszą, a ty chciałaś to rozegrać na spokojnie, bez zbędnych emocji.

Kiedy nadeszła odpowiednia pora czekałaś, ze swoimi kochanymi wariatkami przed klasą Jungkooka. Musiałyście się bardzo spieszyć, ponieważ musiałyście zbiec z trzeciego piętra na parter, co było nie lada wyzwaniem w butach na dziesięciocentymetrowym korku. Na całe szczęście chłopak miał zajęcia kulinarne, więc za nim wyszedł z klasy zdążyłyście dobiec na miejsce. Kookie widząc ciebie z twoimi przyjaciółkami przyspieszył kroku, chcąc uniknąć nieprzyjemnej sytuacji. Ciastek trzymał w ręku miskę od ciasta z gofrów kierując się do męskiej toalety. Niestety nie było mu to dane, ponieważ ______(imię przyjaciółki) jedną ręką chwyciła go za plecak i wciągnęła do schowka na szczotki a drugą Ciebie wpychając zaraz za nim. Oboje uświadomiliście sobie, co się dzieje dopiero wtedy, kiedy byliście w środku. Wasza sytuacja była dziwna a nawet śmieszna. Leżałaś na nim a on zakrywał swoją twarz dość dużo miską. Szybko zorientowałaś, w jakiej znajdujecie się pozycji i wstałaś z chłopaka. Ciastek błyskawicznie snął na równe nogi i przyległ do drzwi nadal nie odsuwając przedmiotu od swojej twarzy. Nawet już nie miałaś zamiaru nic do niego mówić, bo przeczuwałaś, że sparaliżowałoby go to i nie mógłby niczego powiedzieć, a tak to wydukał jedynie.:

- Ej…. wypuście mnie stąd!!- powiedział prosząco. Co chwila spoglądał na ciebie to na drzwi. Był rozdarty pomiędzy rozmową z tobą a ucieczką. Po krótkim namyśle zdecydował się na tę pierwszą opcję. Nie chciał palnąć czegoś głupiego a potem tego żałować, a poza tym od tamtej pory zaczął się bać twojej przyjaciółki. Widziałaś jak bardzo niezręcznie czuje się w tym położeniu, wiec postanowiłaś mu pomóc. Podeszłaś do niego, zapukałaś delikatnie w drzwi i powiedziałaś.:

- Dziewczyny, otwórzcie drzwi, my już wszystko sobie wyjaśniliśmy.- spojrzałaś w jego śliczne oczy i uśmiechnęłaś się od ucha do ucha pocieszająco. Chłopak rozpływał się pod wpływem twojego spojrzenia. Nie mógł się oprzeć twojemu urokowi, lecz wiedział, że to nie pora i czas na wyznawanie uczuć, a po za tym nie miałby odwagi utworzyć ani jednego sensownego zdania. Kiedy Kooki mógł w końcu wyjść na wolność, wybiegł jak torpeda z schowka potykając się o własne nogi. Widząc to uśmiechnęłaś się pod nosem, ale gdy wyszłaś ze środka zmienił cię się wyraz twarzy. Byłaś na nie strasznie zła. Nie rozumiałaś, po co one w ogóle to zrobiły. Nic nie powiedziałaś tylko wyminęłaś je otaczając wściekłym spojrzeniem. Te szybko do ciebie podbiegły.

- ______ i jak było.? –zapytała jedna

- Jak było?______ Czy ty słyszysz, co mówisz? Przecież mówiłam, że masz się do tego nie wtrącać, ale nie, oczywiście wszystko musi być po twojemu?!!!!!!!- krzyczałaś na nią a kiedy skończyłaś przyspieszyłaś kroku i weszłaś do pustej klasy. Nie odezwałaś się do nich, aż do końca dnia i one też, bo wiedziały, że potrzebujesz czasu żeby trochę ochłonąć i się wyciszyć.

Po skończonych zajęciach poszłaś nadal wściekła do swojego domu. Weszłaś do pokoju rzucając plecak w kąt. Musiałaś przemyśleć to, co się dzisiaj stało. Wiedziałaś na pewno jedno. To, że nie masz kompletnych szans u Jungkooka. Musiałaś go jakoś przeprosić. Szybko pobiegłaś po laptopa i włączyłaś facebooka. Wpisałaś w wyszukiwarkę jego dane i czekałaś na wyniki. Kiedy znalazłaś jego profil natychmiast go zaprosiłaś. Miałaś nadzieję, że nie przestraszy się i zaakceptuje twoje zaproszenie.

Czekałaś ponad dwie godziny na odpowiedź, ale wszystko na marne. Nie widząc w tym większego sensu poszłaś odrabiać zadane lekcje. Gdy kończyłaś swoją pracę usłyszałaś znajomy dźwięk wydobywający się z komputera. Okazało się, że był to Jungkookie, który przyjął twoje zaproszenie. Chciałaś jak najszybciej do niego napisać, co prędko zrobiłaś.

-, Hej Kookie. ·. Chciałam cie strasznie przeprosić za dzisiaj. Nie wiem, co w nie wstąpiło. Obiecuje, że to się nie powtórzy.” – po czym wcisnęłaś wyślij. Nie musiałaś długo czekać, bo po zaledwie minucie chłopak ci odpisał, co bardzo cię ucieszyło.

- „Nic nie szkodzi, to nie była twoja wina, ale przyznaję twoja koleżanka ma trochę siły. Heh. J”- odpisał trochę niepewny swoich słów.

- „Właśnie, że szkodzi. Gdyby nie one nie byłoby w ogóle problemu. J. Dziękuje, że nie jesteś na mnie zły. J” – odpisałaś z zamiarem zakończenia swoich wyjaśnień.

- „ Ma sprawy. Po prostu o tym zapomnijmy.” – chciał skończyć na tym rozmowy, abyś nie pociągnęła go za słówko i nie dowiedziała się o jego uczuciach.

-, „ Co powiesz na to, żebyśmy zaczęło od początku. Jak tak to: HEJ JESTEM _______. J. – miałaś cichą nadzieję, że pójdzie na taki układ.

- „ Może być.”- odpowiedział krótko, ale pomimo tego bardzo się ucieszyłaś.

Pisaliście ze sobą do jakiejś północy rozmawiając o różnych rzeczach. Miałaś nadzieję, że teraz, chociaż nie będzie przed tobą uciekał. Nawet nie myślałaś o tym, że się do ciebie odezwie, przy twoich koleżankach.

Następnego dnia nie pomyliłaś się, Kookie nie odezwał się do ciebie tylko czasami wymienialiście się spojrzeniami. Uznawałaś to, jako mały sukces. Postanowiłaś sobie, że przedostaniesz się do jego zamkniętego wnętrza. Cały dzień zleciał ci bardzo szybko.

Trzy tygodnie później.

Przez pierwsze dwa tygodnie pisałaś dużo z Kookiem i poznawałaś go, co raz bliżej. Bardzo go polubiłaś, więc zaprosiłaś go na spotkanie po szkole, na które chętnie się zgodził. Postanowiłaś zabrać go do twojego azylu. Do najcudowniejszego miejsca, jakie znałaś. Była to motylarnia, w której zawsze się odprężałaś i spędzałaś każdą wolną chwilę. Trochę się bałaś go tam zabrać, bo nikogo wcześniej tam nie przyprowadzałaś, ale czułaś, że Kookie jest dobrym człowiekiem i zasługiwał na trochę zaufania. Kiedy byliście prawie na miejscu zawiązałaś mu oczy chustką. Miałaś zamiar zrobić mu małą niespodziankę. Trzymałaś go za jego delikatne dłonie, a Ciastek pokazywał rządek swoich białych ząbków w szerokim uśmiechu. Po raz pierwszy widziałaś jego uśmiech, który bardzo cię się spodobał. Kiedy byliście już w środku, powoli odwiązałaś mu materiał z oczu, aby mógł zobaczyć uroki tego miejsca.

- TaaaDaaa. – powiedziałaś z szczerym uśmiechem na twarzy.

- Daebak….- otworzył szeroko usta z zachwytu.- Jak tu pięknie.- powiedział obserwując lecącego nad nim motylka, który po chwili znalazł się na jego palcu. Chłopak przyglądał mu się z uwagą do póki ten nie odleciał. Cały czas spoglądałaś na jego nieskazitelnie czystą cerę i niesfornie opadającą grzywkę na jego oczy.

- Kookie, choć zjemy coś. – powiedziałaś zachęcając go ruchem dłoni.- Jeszcze mam ci dużo do pokazania.

- Oke, już idę. – wyszczerzył się i ruszył za tobą.

Pokazałaś mu wszystkie możliwe miejsca w motylarni. Spędziliście tam ponad 5 godzin na rozmowach i wygłupach. Chłopak w końcu przebił swoją barierę ochronną i otworzył się na ciebie, a kiedy pokazałaś mu pianino, które kiedyś tutaj przywiozłaś zrobił wielkie oczy niczym spodki od słoików.

- _____ skąd ty to masz?- zapytał

- Umiesz grać?

- Tak, tylko nie wiem czy jeszcze pamiętam.

Chłopak przysiadł na krzesełku od pianina, a ty zaraz obok niego.

-, Co mi zagrasz?

- Nie umiem za wiele tylko jedną piosenkę, którą napisałem umiem na pamięć.- powiedział drapiąc się po karku.

- Ne, ne tym bardziej powinieneś zagrać.

- Oke, ale tylko kawałek.

Chłopak zamknął oczy, położył dłonie na klawiszach i zaczął grać. Wsłuchiwałaś się w dźwięk instrumentu jak i słowom piosenki, którą śpiewał Jungkook.:

- Siedzę sam na sofie, gdzie zwykle byłaś ty

Trochę nie mogłem spać, bojąc się, że przyjdziesz

Tępo patrzę na drzwi frontowe

Próbuję zamknąć oczy i zakryć uszy

Ale wspomnienia wracają do mnie

Czy moje serce zatrzyma się, jeśli wstrzymam oddech?

Tylko moje pragnienie dla twojego powrotu

Siedzę sam na sofie, gdzie zwykle byłaś

Jestem tu, czekając na ciebie

Daleko ode mnie, jesteś tak daleko

Wciąż nie jestem przy tobie, tylko resztki kurzu

Kiedy czekam na ciebie………(cover Jungkook- Sofa) - w tym momencie poleciały ci łzy z oczu, nie spodziewałaś się, że on może napisać coś tak pięknego i za razem tak dobrze to wykonać. Nie zrobiłaś nic innego jak otarłaś łzy i zaczęłaś klaskać dla niego. On jak zwykle się zaczerwienił i uśmiechnął się pod nosem.

- Komawo. – chrząknął po chwili.

-, O kim była ta piosenka? Czy to była twoje dziewczyna?- zapytałaś z ciekawości

- Ani. To było o mojej mamie.

- Omm. Mianhe nie wiedziałam.

- Wiem, nie szkodzi, ale chyba powinniśmy się już zbierać.

- Ooooo? Oke. – powiedziałaś nie mogąc wyjść z szoku spowodowanym słowami chłopaka.

Odprowadził cię do domu, po czym sam udał się do swojego. Widziałaś, że trochę posmutniał, ale nie pytałaś się, czemu bo doskonale to wiedziałaś. Rozumiałaś, że musiało być to dla niego trudne, więc o nic nie wypytywałaś.

Przez kolejny tydzień Jungkookie nie odzywał się do ciebie..Mógłby, chociaż odpisywać na twoje wiadomości, ale niestety tego nie robił. Nie unikał cię, ale też nie ciągnęło go to ciebie. Bardzo się o niego martwiłaś. Z perspektywy czasu spostrzegłaś, że się nim zauroczyłaś. Lubiłaś z nim rozmawiać. Chłonęłaś wszystko, co do ciebie mówił, kochałaś jego uśmiech, którego nie było, ubóstwiałaś w nim wszystko. Bardzo się za nim stęskniłaś.

Kiedy już nie chciałaś, żeby cię olewał przyszła do ciebie wiadomość.:

- „ Spotkajmy się w motylarni dzisiaj o 17:00. Mam ci coś do powiedzenia.”- nie był to, kto inny jak Kookie. Cieszyłaś się z tej wiadomości, ale miałaś ku temu dziwne przeczucia. Miałaś wrażenie, on powie ci coś, co zmieni kompletnie wasze relacje.

Kiedy skończyłaś zajęcia (16: 20) udałaś się prosto do motylarni.

Gdy weszłaś do środka nikogo nie było. W pewnym momencie z całym pomieszczeniu zrobiło się ciemno i tylko w jednym miejscu świeciła się czerwona lampa. Niespodziewanie ujrzałaś tam Jungkooka. Nie wiedziałaś, co ma zamiar zrobić, wiec postanowiłaś zaczekać na jego kolejny ruch. Gdzieś w oddali usłyszałaś cichą melodię a po chwili cichy śpiew chłopaka.

- Nie myśl o niczym.

Nic nie mów.

Tylko uśmiechnij się do mnie.

Wciąż nie mogę uwierzyć.

To wydaje się być snem.

Nie próbuj zniknąć.

Czy to prawda? Czy to prawda?

Ty, ty

Tak bardzo piękna, boję się.

Nieprawda, nieprawda

Ty, ty

Czy możesz zostać przy mnie?

Czy możesz mi obiecać?

Boję się, że jeśli cię dotknę,

Odlecisz lub się rozpadniesz.

Boję się, boję się, boję.

Motyl, jak motyl.

Jak motyl, motyl.

Motyl, niczym motyl.

Niczym motyl. ( BTS- Butterfly)

Gdy głos chłopaka ucichł, włączyły się światła i tuż nad twoją głową wyleciało ogromne stado różnorodnych motyli, które tak bardzo cię fascynowały. Widział wszystkie kolory tęczy a może nawet więcej. Byłaś bardzo zachwycona, nie mogłaś złapać tchu z wrażenia niespodzianki przygotowanej przez Ciastka. Kiedy straciłaś je z pola widzenia przed sobą zobaczyłaś Jungkooka uśmiechniętego od ucha. Cieszyłaś się, że znowu widzisz jego uśmiech. Nie zastanawiając się dłużej rzuciłaś mu się na szyję.

- Nawet nie wiesz jak się cieszę, że widzę twój uśmiech.- powiedziałaś wtulona w niego.

Chłopak po chwili oddał uścisk głaszcząc twoje włosy po całej długości.

- Obiecuje, że będziesz widziała mój uśmiech, tylko, jeżeli będziesz szczęśliwa.- powiedział szeptem.

- Na zawsze Jungkookie. Zostanę i będę się do szczerzyć ile tylko wlezie, dlatego, że Cię Kocham całym mym serduszkiem. Nie ma w nim miejsca dla nikogo oprócz ciebie.

- Mwoh? – odsunął się od ciebie.

- Tak. Ja ______ KOCHAM CIĘ.!!! Kocham, kocham, kocham!!!! – krzyczałaś na cały głos.

Chciałaś krzyczeć jeszcze więcej, ale chłopak uniemożliwił ci to swoimi ustami, przyciągając cię do swojego ciepłego ciała. Zatonęłaś w jego różanych usteczkach i nie chciałaś z nich wypływać. Czułaś jakby te motyle, które przed chwila widziałaś były wtedy w twoim brzuchu. Oddawałaś każdy jego pocałunek, który sprawiał, że chciałaś eksplodować od środka.

Odsunęliście się od siebie dopiero wtedy, kiedy zabrakło wam powietrza.

- Saranghae ______. – powiedział to przytulając cie do siebie.

Wiedziałaś, że poznanie go bliżej było najlepszą rzeczą, jaka cie kiedykolwiek spotkała. Teraz, kiedy cofasz się pamięcią wstecz jesteś ogromnie wdzięczna swojej przyjaciółce za to, że zamknęła was w ty, schowku, bo gdyby nie ona nie byłabyś teraz taka szczęśliwa.

                                                                 Koniec.!!

                                                       Twórca: Song Mi Chan

LICZĘ NA KOMY .&.&